De wereld om ons heen bestaat per definitie uit relaties, niet uit losse feiten, dingen,
gebeurtenissen. Kinderen zijn van nature systeemdenkers. Op school is het echter net, of we
alle moeite doen, om aan het begrijpen van samenhangen een einde te maken. Onder invloed
van het “lopende band denken” hebben we scholen en kennis gefragmenteerd. Kennis wordt
verknipt aangeboden, vaak ook nog door verschillende leerkrachten die van elkaar niet weten
wat men doet en hoe dat gebeurt. Bij systeemdenken gaat het om het besef, dat alles op een
bepaalde manier met alles samenhangt. Vaak niet zichtbaar, omdat de samenhang ofwel op
een heel andere plaats duidelijk wordt of pas veel later in tijd.